Έπινα αμέριμνος τον φραπέ μου εκείνο το απόγευμα καθώς έψαχνα στο Internet το soundtrack της ταινίας Godfather. Με μάτια καρφωμένα στην οθόνη, χείλια κολλημμένα στο καλαμάκι, στο δεξί χέρι το ποτήρι και το αριστερό πάνω στα πλήκτρα περιδιάβαινα ατέλειωτες σελίδες μέχρι να βρω αυτό που ψάχνω. Όπως πάντα, άλλο ψάχνω και αλλού καταλήγω. Απορροφημμένος στην αναζήτηση δεν πρόσεξα τον απρόσκλητο επισκέπτη.
-«Ε, ψιτ!» άκουσα μια ψιλή φωνή να μου λέει.
-«Ει, σε σένα με το καλαμάκι μιλάω»
Γύρισα το αποχαυνωμένο βλέμμα μου προς τη μεριά της φωνής και από την έκπληξη που μου προκάλεσε το θέαμα έπεσε το ποτήρι από τα χέρια μου, το καλαμάκι παρέμεινε κολλημμένο στο στόμα μου και έμεινα να κοιτάω αποσβολλώμμενος την παράξενη σκηνή. Πάνω στο δεξί μου ηχείο καθόταν στη στάση του λωτού ένα στρουμπουλό ξανθό μωρό,γυμνό με άσπρα μικρά φτερά και ένα τόξο περασμένο στον αριστερό του ώμο (όχι δεν παίρνω ναρκωτικά!). Καθόμασταν και οι δύο αμίλητοι κοιτώντας ο ένας τον άλλο για περίπου ένα λεπτό. Τελικά το ξανθό ανθρωπάκι έσπασε την αμήχανη σιωπή.
-«Χαίρεται, φαντάζομαι ότι κατάλαβες ποιός είμαι...»
-«Γειά σου...νομίζω ναι...είσαι ένα φρικιό της φαντασίας μου...»
Το αγγελάκι στραβομουτσούνιασε πετάρισε τα μικρά του φτερά και με ένα εντυπωσιακό ελικοειδές πέταγμα προσγειώθηκε στο αριστερό μου ηχείο.
-«Η μια άποψη λέει ότι ναι, είμαι αποκύημα της φαντασίας σου...Η άλλη όμως λέει ότι είμαι ο Έρωτας και ήρθα μόλις με κάλεσες.»
-«Εγώ; Εγώ δεν κάλεσα κανέναν...Πώς είναι δυνατόν;»
-«Ξέρεις, με καλούν όσοι δεν με καλούν.Ω δείχνεις σαστισμένος...Πάντως είσαι τυχερός, ποιό εύκολα βρίσκεις υδραυλικό στις μέρες μας παρά τον έρωτα...»
Το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς. «Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Ονειρεύομαι ή μάλλον τρελάθηκα». Κάνοντας αυτές τις σκέψεις κούνησα απειλητικά τα χέρια μου προς το μέρος του προσπαθώντας να το διώξω. Το πλασματάκι άρχισε να πετάει, απέφυγε περίτεχνα τα χέρια μου, πήρε φόρα και μου ‘χωσε μια γροθιά στη μύτη. Οχ, τι πόνος ήταν αυτός! Μεγάλη δύναμη έχει ο Έρωτας!
Αφού λοιπόν είδα ότι δεν με παίρνανε οι τσαμπουκάδες με αυτό το τυπάκι κάθισα ήσυχος στ’ αυγά μου.
-«Λέγε λοιπόν, τι θες από μένα» είπα με περίσσεια αγένεια στον τόνο της φωνής μου.
-«Εγώ δεν θέλω τίποτα, εσύ είσαι αυτός που θέλει κάτι από μένα...Είσαι και αγενής όπως κατάλαβα...Πήγες να με χτυπήσεις, χωρίς βέβαια να ξέρεις ότι σε όποια μάχη και αν έχω λάβει μέρος έχω βγει ανίκητος...»
-«Σαν τι δηλαγή να θέλω από ένα χαζό μωρό; Παράτα με ήσυχο...»
Το ανθρωπάκι γέλασε υστερικά, με ένα γρήγορο σάλτο βρέθηκε στο πληκτρολόγιό μου και άρχισε να πηδάει από το ένα πλήκτρο στο άλλο.
-«Εσύ δεν ήσουν αυτός που έλεγε ότι δεν βρίσκει καμία ουσία στη ζωή, ότι χρειάζεται κάτι που να τον συγκλονίσει, να τον βγάλει από την ρουτίνα και άλλες τέτοιες τρίχες;»
-«Ναι τα λέω αυτά στις μεγάλες απελπισίες μου...»
-«Σου λέω λοπόν ότι έχω το φάρμακο...Θα σε κάνω να ερωτευτείς πραγματικά»
είπε το ανθρωπάκι καθώς στεκόταν στο Enter σαν ολυμπιονίκης στο βάρθρο του.
-«Αρκετά πήρα από τον έρωτα, πόνο και δυστυχία...ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω άλλο...»
Ο Έρωτας πετάρισε πάλι τα φτερά του, στριφογύρισε για λίγο πάνω από το κεφάλι μου και τελικά κάθισε οκλαδόν στον δεξί μου ώμο.
-«Ω τι κουτοί που είστε εσείς οι άνθρωποι. Συνεχώς παραπονιέστε για όλα. Όλοι λέτε ότι έχετε ερωτευτεί και πληγωθήκατε. Είναι όμως τις μοίρας σας γραφτό να ερωτεύεστε ξανά και ξανά μέχρι, αν είστε τυχεροί τελικά, να βρείτε το τέλειο»
-«Και γιατί γίνεται αυτό ρε Έρωτα;» ρώτησα απορημένος.
-«Αυτό γίνεται κουτό μου αγόρι επειδή ο έρωτας είναι αυτός που δίνει ουσία στη ζωή σας . Ο έρωτας για ένα πρόσωπο σου δίνει δύναμη, χαρά, σκοπό και πόνο. Άλλωστε είναι καλύτερα να πονάς παρά να μην νιώθεις τίποτα. Τουλάχιστον νιώθεις πιο ζωντανός.Μην ξεχνάς ότι ο έρωτας έχει πολλά είδη. Μπορείς να ερωτευτείς έναν άνθρωπο, μια ιδέα, ένα ιδανικό ή όλα αυτά μαζί και τότε είναι που θα νιώσεις τελείως γεμάτος στην ψυχή.Κοίτα τι κάνεις αυτή τη στιγμή! Ψάχνεις για ένα χαζό soundtrack αντί να γεύεσαι δύο γεμάτα κόκκινα χείλη.Εκτός από αγενής είσαι και ηλίθιος..»
‘Ολα αυτά ηχούσαν όμορφα στ’αυτιά μου αλλά ήταν θεωρία.Στην πράξη είδα άλλα εγώ...
Ο Έρωτας που μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις των ανθρώπων είχε έτοιμη την απάντηση.
-«Κάθε φορά που ερωτεύεσαι αποκτάς και λίγη από τη σοφία της ζωής. Γεύεσαι ένα μικρό κομμάτι ευτυχίας και πόνου που σε κάνουν πιο έμπειρο και σοφότερο, αν φυσικά χρησιμοποιήσεις σωστά αυτή τη γνώση και έχεις μάθει από τα λάθη σου. Έχεις καιρό να ερωτευτείς οπότε έχεις ξεχάσει...»
Το πλασματάκι πήδηξε από τον ώμο μου και στάθηκε πετώντας ακριβώς μπροστά μου...
Για μια στιγμή στάθηκα σκεφτικός. Λες να έχει δίκιο; Έχω ξεχάσει πια πως είναι να νιώθεις ερωτευμένος. Αυτό όμως που θυμάμαι καλά είναι ο αβάσταχτος πόνος του χωρισμού, τα βράδια της αϋπνίας μου, οι σκέψεις τρέλας που έκανα...Όχι. Δεν θέλω να ξαναερωτευτώ...
-«Φύγε!» ούρλιαξα «Χάσου από μπροστά μου, δεν έχω καιρό για άλλους έρωτες!»
Το πλασματάκι γέλασε για μια ακόμη φορά υστερικά.
-«Ξέρεις, δεν ήρθα να σε ρωτήσω για το αν θες να ξαναερωτευτείς...ήρθα απλά να στο ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΩ...»
Τότε ο Έρωτας έβγαλε ένα φωτεινό βέλος από το πουθενά, το έβαλε στο τόξο, τέντωσε τη χορδή και ΧΡΑΤΣ έσκισε τον αέρα...
Το σε μέγεθος καρφίτσας βέλος καρφώθηκε στο κέντρο του θώρακα μου. Αρχικά ένιωσα ένα μούδιασμα αλλά σε λίγη ώρα μια φωτιά έκαιγε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Μια πύρινη ζέση με τύλιξε που είχε ως πηγή την καρδιά και λεωφόρους για να ξεχυθεί τις φλέβες μου...
-«Εις το επανειδήν φίλε μου» είπε ο Έρωτας με παιχνιδιάρικη φωνή «Σου έδωσα διπλή δόση μόνο και μόνο επειδή ήσουν αγενής...» φώναξε καθώς πετούσε έξω από το παράθυρο...
Τι γλύκα!Τι τρόμος!Αντιφατικά συναισθήματα πάλευαν στη ψυχή μου.Ναι ,είναι αλήθεια, το νιώθω, είμαι βαριά ερωτευμένος ξανά...Καθώς βυθιζόμουν στη καρέκλα η ματιά μου έπεσε στην οθόνη του υπολογιστή...Ο Έρωτας είχε σχηματίσει μια φράση με τα χοροπηδηχτά του πάνω στα πλήκτρα:
«Ερος Ανηκαται Μαχαν»
Χαμογέλασα.Με τη σκέψη ότι ο Έρωτας είναι ανορθόγραφος αποκοιμήθηκα....
-«Ε, ψιτ!» άκουσα μια ψιλή φωνή να μου λέει.
-«Ει, σε σένα με το καλαμάκι μιλάω»
Γύρισα το αποχαυνωμένο βλέμμα μου προς τη μεριά της φωνής και από την έκπληξη που μου προκάλεσε το θέαμα έπεσε το ποτήρι από τα χέρια μου, το καλαμάκι παρέμεινε κολλημμένο στο στόμα μου και έμεινα να κοιτάω αποσβολλώμμενος την παράξενη σκηνή. Πάνω στο δεξί μου ηχείο καθόταν στη στάση του λωτού ένα στρουμπουλό ξανθό μωρό,γυμνό με άσπρα μικρά φτερά και ένα τόξο περασμένο στον αριστερό του ώμο (όχι δεν παίρνω ναρκωτικά!). Καθόμασταν και οι δύο αμίλητοι κοιτώντας ο ένας τον άλλο για περίπου ένα λεπτό. Τελικά το ξανθό ανθρωπάκι έσπασε την αμήχανη σιωπή.
-«Χαίρεται, φαντάζομαι ότι κατάλαβες ποιός είμαι...»
-«Γειά σου...νομίζω ναι...είσαι ένα φρικιό της φαντασίας μου...»
Το αγγελάκι στραβομουτσούνιασε πετάρισε τα μικρά του φτερά και με ένα εντυπωσιακό ελικοειδές πέταγμα προσγειώθηκε στο αριστερό μου ηχείο.
-«Η μια άποψη λέει ότι ναι, είμαι αποκύημα της φαντασίας σου...Η άλλη όμως λέει ότι είμαι ο Έρωτας και ήρθα μόλις με κάλεσες.»
-«Εγώ; Εγώ δεν κάλεσα κανέναν...Πώς είναι δυνατόν;»
-«Ξέρεις, με καλούν όσοι δεν με καλούν.Ω δείχνεις σαστισμένος...Πάντως είσαι τυχερός, ποιό εύκολα βρίσκεις υδραυλικό στις μέρες μας παρά τον έρωτα...»
Το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς. «Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Ονειρεύομαι ή μάλλον τρελάθηκα». Κάνοντας αυτές τις σκέψεις κούνησα απειλητικά τα χέρια μου προς το μέρος του προσπαθώντας να το διώξω. Το πλασματάκι άρχισε να πετάει, απέφυγε περίτεχνα τα χέρια μου, πήρε φόρα και μου ‘χωσε μια γροθιά στη μύτη. Οχ, τι πόνος ήταν αυτός! Μεγάλη δύναμη έχει ο Έρωτας!
Αφού λοιπόν είδα ότι δεν με παίρνανε οι τσαμπουκάδες με αυτό το τυπάκι κάθισα ήσυχος στ’ αυγά μου.
-«Λέγε λοιπόν, τι θες από μένα» είπα με περίσσεια αγένεια στον τόνο της φωνής μου.
-«Εγώ δεν θέλω τίποτα, εσύ είσαι αυτός που θέλει κάτι από μένα...Είσαι και αγενής όπως κατάλαβα...Πήγες να με χτυπήσεις, χωρίς βέβαια να ξέρεις ότι σε όποια μάχη και αν έχω λάβει μέρος έχω βγει ανίκητος...»
-«Σαν τι δηλαγή να θέλω από ένα χαζό μωρό; Παράτα με ήσυχο...»
Το ανθρωπάκι γέλασε υστερικά, με ένα γρήγορο σάλτο βρέθηκε στο πληκτρολόγιό μου και άρχισε να πηδάει από το ένα πλήκτρο στο άλλο.
-«Εσύ δεν ήσουν αυτός που έλεγε ότι δεν βρίσκει καμία ουσία στη ζωή, ότι χρειάζεται κάτι που να τον συγκλονίσει, να τον βγάλει από την ρουτίνα και άλλες τέτοιες τρίχες;»
-«Ναι τα λέω αυτά στις μεγάλες απελπισίες μου...»
-«Σου λέω λοπόν ότι έχω το φάρμακο...Θα σε κάνω να ερωτευτείς πραγματικά»
είπε το ανθρωπάκι καθώς στεκόταν στο Enter σαν ολυμπιονίκης στο βάρθρο του.
-«Αρκετά πήρα από τον έρωτα, πόνο και δυστυχία...ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω άλλο...»
Ο Έρωτας πετάρισε πάλι τα φτερά του, στριφογύρισε για λίγο πάνω από το κεφάλι μου και τελικά κάθισε οκλαδόν στον δεξί μου ώμο.
-«Ω τι κουτοί που είστε εσείς οι άνθρωποι. Συνεχώς παραπονιέστε για όλα. Όλοι λέτε ότι έχετε ερωτευτεί και πληγωθήκατε. Είναι όμως τις μοίρας σας γραφτό να ερωτεύεστε ξανά και ξανά μέχρι, αν είστε τυχεροί τελικά, να βρείτε το τέλειο»
-«Και γιατί γίνεται αυτό ρε Έρωτα;» ρώτησα απορημένος.
-«Αυτό γίνεται κουτό μου αγόρι επειδή ο έρωτας είναι αυτός που δίνει ουσία στη ζωή σας . Ο έρωτας για ένα πρόσωπο σου δίνει δύναμη, χαρά, σκοπό και πόνο. Άλλωστε είναι καλύτερα να πονάς παρά να μην νιώθεις τίποτα. Τουλάχιστον νιώθεις πιο ζωντανός.Μην ξεχνάς ότι ο έρωτας έχει πολλά είδη. Μπορείς να ερωτευτείς έναν άνθρωπο, μια ιδέα, ένα ιδανικό ή όλα αυτά μαζί και τότε είναι που θα νιώσεις τελείως γεμάτος στην ψυχή.Κοίτα τι κάνεις αυτή τη στιγμή! Ψάχνεις για ένα χαζό soundtrack αντί να γεύεσαι δύο γεμάτα κόκκινα χείλη.Εκτός από αγενής είσαι και ηλίθιος..»
‘Ολα αυτά ηχούσαν όμορφα στ’αυτιά μου αλλά ήταν θεωρία.Στην πράξη είδα άλλα εγώ...
Ο Έρωτας που μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις των ανθρώπων είχε έτοιμη την απάντηση.
-«Κάθε φορά που ερωτεύεσαι αποκτάς και λίγη από τη σοφία της ζωής. Γεύεσαι ένα μικρό κομμάτι ευτυχίας και πόνου που σε κάνουν πιο έμπειρο και σοφότερο, αν φυσικά χρησιμοποιήσεις σωστά αυτή τη γνώση και έχεις μάθει από τα λάθη σου. Έχεις καιρό να ερωτευτείς οπότε έχεις ξεχάσει...»
Το πλασματάκι πήδηξε από τον ώμο μου και στάθηκε πετώντας ακριβώς μπροστά μου...
Για μια στιγμή στάθηκα σκεφτικός. Λες να έχει δίκιο; Έχω ξεχάσει πια πως είναι να νιώθεις ερωτευμένος. Αυτό όμως που θυμάμαι καλά είναι ο αβάσταχτος πόνος του χωρισμού, τα βράδια της αϋπνίας μου, οι σκέψεις τρέλας που έκανα...Όχι. Δεν θέλω να ξαναερωτευτώ...
-«Φύγε!» ούρλιαξα «Χάσου από μπροστά μου, δεν έχω καιρό για άλλους έρωτες!»
Το πλασματάκι γέλασε για μια ακόμη φορά υστερικά.
-«Ξέρεις, δεν ήρθα να σε ρωτήσω για το αν θες να ξαναερωτευτείς...ήρθα απλά να στο ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΩ...»
Τότε ο Έρωτας έβγαλε ένα φωτεινό βέλος από το πουθενά, το έβαλε στο τόξο, τέντωσε τη χορδή και ΧΡΑΤΣ έσκισε τον αέρα...
Το σε μέγεθος καρφίτσας βέλος καρφώθηκε στο κέντρο του θώρακα μου. Αρχικά ένιωσα ένα μούδιασμα αλλά σε λίγη ώρα μια φωτιά έκαιγε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Μια πύρινη ζέση με τύλιξε που είχε ως πηγή την καρδιά και λεωφόρους για να ξεχυθεί τις φλέβες μου...
-«Εις το επανειδήν φίλε μου» είπε ο Έρωτας με παιχνιδιάρικη φωνή «Σου έδωσα διπλή δόση μόνο και μόνο επειδή ήσουν αγενής...» φώναξε καθώς πετούσε έξω από το παράθυρο...
Τι γλύκα!Τι τρόμος!Αντιφατικά συναισθήματα πάλευαν στη ψυχή μου.Ναι ,είναι αλήθεια, το νιώθω, είμαι βαριά ερωτευμένος ξανά...Καθώς βυθιζόμουν στη καρέκλα η ματιά μου έπεσε στην οθόνη του υπολογιστή...Ο Έρωτας είχε σχηματίσει μια φράση με τα χοροπηδηχτά του πάνω στα πλήκτρα:
«Ερος Ανηκαται Μαχαν»
Χαμογέλασα.Με τη σκέψη ότι ο Έρωτας είναι ανορθόγραφος αποκοιμήθηκα....
