Η Φωνή...

Είναι στιγμές που μία φωνή μέσα μας παλεύει να βγει σαν ένα μωρό που κλοτσάει την κοιλιά της μάνας του λέγοντάς της ότι ήρθε η ώρα.Τότε είναι που ηχούν καμπανάκια στ' αυτιά μας, εκκωφαντικές σειρήνες που ουρλιάζουν ότι ήρθε η ώρα του τοκετού.Όμως τότε τί κάνουμε;Την πρώτη φορά που συμβαίνει νιώθουμε πανικό,ένα τεράστιο κύμα φόβου να κυριεύει το είναι μας όπως τότε που κλάψαμε όταν πήραμε την πρώτη μας ανάσα σε αυτόν τον κόσμο.Αγνοούμε τη φωνή, κλείνουμε τ' αυτιά της ψυχής μας μέχρι που ο θόρυβος σταματάει ν'ακούγεται πια.Έτσι συνεχίζουμε τη ζωούλα μας.Όμως σε ανύποπτο χρόνο και τόπο η φωνή επιστρέφει.Είναι δυνατότερη από πριν, ο τρόμος που νιώθουμε τεράστιος.Κάποιοι την ακούνε.Λέει πράγματα ανήκουστα.Πράγματα βαθιά κρυμμένα μέσα μας που νιώθουμε αλλά δεν τα λέμε.Πράγματα που φοβόμαστε να εξομολογηθούμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Προσπαθούμε αμέσως λοιπόν να της βουλώσουμε το στόμα.Δύσκολα αντέχει κανείς την αλήθεια.Είναι τρομακτική όταν την ακούς.Πόσο μάλλον να την αποδεχτείς.Έτσι κάθε φορά που μας μιλάει εμείς την αγνοούμε μέχρι που τελικά βαριέται και αυτή.Η φωνή γίνεται όλο και πιο αδύναμη, ένας ψίθυρος μέχρι που εξαφανίζεται τελείως.Μας εγκαταλείπει και δεν μας επισκέπτεται πια.Δεν ενοχλεί.Έτσι συνεχίζουμε τη ζωούλα μας ήρεμα μέχρι και αυτή να τελειώσει.Υπάρχει κανείς που άκουσε τη φωνή;Υπάρχει κανείς που αποδέχτηκε την αλήθεια του;Την ελευθέρωσε ποτέ από μέσα του;Και αν ναι, τι είπε;Περιμένω τις απαντήσεις σας...

Άντε και καλή τύχη μάγκες....